گاهنگارههایی (chronophotographies) که قابلیت تکثیر تا بینهایت را دارند و گردش آنها در جوامع علمی به واسطه نشریاتی چون "نِیچِر (Nature)"، در جوامع هنری و نهایتاً نزد عموم، همچون جدولی نوین (grille de lecture) به نظر میرسند برای تفسیر دادههای دنیای موجودات زنده.
شمایل نگاری (iconographie) حرکت به واسطه اختراعِ بیسابقه اِتیِن ژول مَره، واسنجی (calibreur) قوی برای دیدِ جامعه غربی به شمار میآید. گاه‌نگاری بینشی جدید را نسبت به دنیای موجودات زنده پدید آورد.
اِدگار دُوگا (Edgar Degas)، رقصندگان آبی پوش، ح. 1890(Collection du Dr A. Charpentier, in Pour une renaissance de la peinture Française, ed. S.N.E P Illustration, Paris)
گاه‌نگاری در خدمت مکتب واقع‌گرایی
در موزه لوور پاریس می‌توان اثر Théodore Géricault، "دِربی 1821 در اِپسوم" را دید که در آن، اسب‌ها در وضعیت ventre à terre هستند [اصطلاحاً شکم بر زمین: بازنمایی دو با سرعت زیاد که در بعضی نقاشی‌ها به چشم می‌خورَد.]؛ چنین موقعیتی با یافته‌های مَره مبنی بر بلند [و جدا] شدن کاملِ اسب از زمین تنها در وضعیت چهار‌نعل همخوانی ندارد.
تغییرات اعمال شده به وسیله E. Meissonier در سال 1889م. بر جزئی از یک نقاشی که در حدود سال 1880م. کشیده بود.
هنرمندان برای نشان دادن
انسان در حال حرکت (در تصاویر یا در مجسمه ها) اغلب به تکرار یک موضوع در یک فضای
واحد متوسل می‌شوند. همان طور که در بعضی نقوش برجسته مشهود است، توالی یک شخصیتِ
واحد، گاه، منجر به ایجادِ احساسِ ریتم و توهم جابجایی می‌شود؛ این امر نشان می‌دهد که پیشینیان ما بر یک چنین تکنیکی که باعث می‌شده سربازان یا اسب ها در سر
جایشان متحرک دیده شوند مسلط بوده‌اند، یا آن طور که مَره در اثرش
"حرکت" می‌گوید: "تنظیم [وفق دادن] خود با پیشرفتِ آرامِ نظریاتِ
مقدس". به محض این که بشر توانست
تصاویر ذهنی خود و به ویژه دنیای موجودات پویا را به صورت طرح‌هایی ترجمه کند، از این
روش تصویری، که در نقاشی‌های دیواریِ کهنِ کشف شده [برای مثال،] در غار Chauvet فرانسه نیز موجود است، بهره
گرفت.
غار Chauvet
30000-32000 ساله
جاکُومُو بالُا (Giacomo Balla)
دخترکی دَوان روی یک بالکن، 1912م.
هانری ماتیس (Henri Matisse)
برهنه های آبی، 1952م.
هانری ماتیس (Henri Matisse)
برهنه های آبی، 1952م.
ژُرژ سُورا (Georges Seurat)
رقص کَن-کَن، 1889م.
اِدگار دُوگا (Edgar Degas)
رقصندگان اپرای پاریس، 1895م.
"پاپ آرت" غربی از اصل زیباشناختیِ تکرار بهره برد تا تفاوت زدایی و فردیت زدایی کند و هنر را تبدیل به انباشتی عظیم از نمایشها ،(spectacles) کند، در جهانی محکوم به مرئی بودن در سطح، در برون، چنان که Andy Warhol می‌گوید: "اگر این گونه نقاشی میکنم،به این دلیل است که میخواهم یک ماشین باشم و به نظرم هر آنچه به مانند یک ماشین انجام میدهم، با آن چه میخواهم باشم همخوانی دارد."
ردها یا خطوط گرافیکیِ ثبت شده به وسیله اِتیِن ژول مَره بسیاری از هنرمندان غربی مانند پیکاسو یا ماتیس، آغازگرانِ هنری که امروزه "نقاشی با نور (light painting)" خوانده می‌شود، را به خود جذب کرده‌اند؛ این هنر عبارت است از ثبت ردّ چراغ[ها]ی نورانیِ در حال حرکت به واسطه یک دوربین عکاسی و با زمان نوردهی طولانی [چندین ثانیه].
افزون
بر فراهم آوردن ابزاری نوین برای فیزیولوژی انسانی، روش مَره به ظهور رشته پژوهشی
نوینی در روانشناسی، در ارتباط با مطالعه درک بصریِ حرکت منجر شد (ر. ک. پیوندهای
بعدی).
هنر انتزاعیِ آغازِ سده بیستم میلادی، آثار واقع گرایانه و نیز علم مرتبط با این آثار را رد، و بازنمایی‌هایی مینیمالیستی و هندسی را از بدن انسان اتخاذ کرد.
پیوندهایی به سویِ شکل هایی دیگر از هنر هندسی سازیِ بدن
این جایگزینیِ از بالا به پایینِ عکس، طرح های اسکلتِ محدود به یک سمت بدن، و بازسازی مدرنِ 2 و 3 بُعدیِ حرکت انسان، حاکی از [اصطلاحاً] برهنه سازی تدریجیِ موضوعات است برای تبدیل کردنشان به اشیائی جهان شمول: شخصیتی که به راحتی به واسطه شناسه (کد)های پوششی قابل شناسایی بوده است، زیر یک سرهمیِ مشکیِ منقش به خطوط سفید ناپدید می‌شود.
تقلیل بدن انسان به قطعاتی مجزا، هنرمندان آوانگارد غربیِ ابتدای سده بیستم میلادی را مجذوب خود کرد؛ همان‌ها که در ادامه، بدن را به شکل ماشین نشان داده‌اند.
تصویر برگرفته از فیلم متروپلیس
ساخته Fritz Lang در
1926-1925 م.
مارسل دوشان (Marcel Duchamp)
برهنه از پلکان پایین می آید، 1912 م.
ارزش زیبا شناختی حرکت، مکتب ایتالیاییِ فوتوریسم را به سوی استفاده‌ای نظام‌مند از آن، جهت ترویجِ پیشرفت فناوری، پویایی انسان، که با یک ماشین یکی دانسته شده بود، و نیز، جهت بازآفرینیِ احساسِ سرعت سوق داد.
نمایشگاه گردانان
با حمایت سخاوتمندانه
شرکا و صاحبان حق
